Qadanı alım, başına dönüm, cahan qədər yaşına dönüm, torpağına daşına dönüm, göydə uçan quşuna dönüm, baharına qışına dönüm, ey Ana yurdum, o zamandan ki, sənin mən qucağında yuva qurdum, dedim, ey yurd, mənimsən, vətənimsən, diri olduqca libasım, əgər ölsəm kəfənimsən və mənimsən ki, səni mən də gərəkdir bu əlimlə, bu dilimlə, ya ölümlə, ya zülümlə eləyim hifz, olum qövs sənin çevrənə mən də, xəbərin yoxdu qədimdə o zaman ləşkəri-Qacar, çəkib car, qurub dar, fəqət ki, Şuşanın zəbtinə həsrət qalaraq dönmüş İranə, gələ bilməzdi gümanə, gələcək öylə zəmanə yığışıb bir neçə dılğır dıta, guya acığa zəbt edəcəkdir Şuşanı, Kəlbəcəri, Cəbrayılı, Zəngilanı həm də Qubadlı, Laçın, Ağdam və Füzuli kimi çox-çox şəhəri.
Sən demə Qacar tanımırmış o zaman tülküləri, yəni kələkbaziləri, işləri əndaziləri, hökmü rəvan qaziləri, razilərin-raziləri, ruziləri bir baş haramdan yetişən, əvvəli tində yatanı, sonrası qarpız satanı, axırı dövlət bakanı hər küçədə bir dükanı, axşam otellər məkanı, doydu ötürdü sükanı özgəsinə, olmadı qismət ötürə öz kəsinə, çadranı saldı başına, qaçdı Turan ölkəsinə.
Bax, ana yurdum, budu dövlət, budu millət, bu bir aşkarə həqiqət bürüyüb aləmi rüşvət, bacara bilmirhökumət: Özü nazir kabinetdə, pulu hazır kabinetdə, bezib ondan kabinet də, o kreslo da ki, yerləşmir ora, heç gerisi, gərçi tapılsa birisi, beş dəfə ondan irisi, abı kağızdan dərisi,bir təzə rüşvət pərisidir ki, onun həbi də budu, dəbi də budu, sübü də budu, şəbi də budu, sübh-səhər xaşı dı var, xaşı yedi başıda var, uymağa xaş-xaşı da var, qurusu da var, yaşı da var, döyməyə fərraşı da var, atmağa beş-daşı da var.
Ey Ana yurdum, budu gərdiş və bu gərdiş özü bir aləmə vərdiş, qarışıb iş, qıcıyıb diş, elə ki, getdi «tovariş» tovu sildik, sovu da silməli «Sovmin»dən idik ki, «sovu» sildik mini qaldı, həmən o min ki, olub şapka gəzir ölkəni tin-tin, yığılırbankalara çin-çin, camaat ac və didərgin, günün ardınca keçir gün hamı əzgin: hamı üzgün, kimi miskin, kimi küskün, salıb insanları pis gün nə əzablara bilirsən, nə kitablara yazıb aləmə izhar eləyim gün kimi aydın şeyi insana ki, bu rüşvəti, can alverini canə salanlar, mələyən əfi ilanlar, tüpürürkən yalayanlar və filan oğlu filanlar talayıb Azərbaycanı çapıb, hər nə keçib əlinə qapıb, mis aparıbtürkə yapıb, mis qurtarıb gümüşü tapıb, çatana çatıb, çatmıyana bir daş atıb, satanı satıb satmayanı bir baş atıb, atanı atıb atanı tutub, qatanı qatıb, qatını tutub, əlifi atıb latını tutub.
Gər belə keçsə bu güzəran, bezər insan, üzülər can, edəsən bir-birinə canını qurban, deyəsən ki, sonu can ilə bitən Azərbaycan vətənimdir o sənindir, o mənimdir, dədənindir, dədəmindir, o çoxundur, o azındır, o qışındır, o yazındır, oğulundur o qızındır, oğulun fəxri-elindir, qızın ismətli gəlindir, o gəlin ki, gülüdür tazə baharın, belə qiymətli diyarın o səbəbdən eləməz tərk Füzuli səri-kuyin o nigarın ki, deyər yar mənimdir o mənim qünçeyi-sərvi-səmənimdir ki, səri-kuyi həmişə vətənimdir, vətənimdir, vətənimdir.
Baba Pünhan...
Sən demə Qacar tanımırmış o zaman tülküləri, yəni kələkbaziləri, işləri əndaziləri, hökmü rəvan qaziləri, razilərin-raziləri, ruziləri bir baş haramdan yetişən, əvvəli tində yatanı, sonrası qarpız satanı, axırı dövlət bakanı hər küçədə bir dükanı, axşam otellər məkanı, doydu ötürdü sükanı özgəsinə, olmadı qismət ötürə öz kəsinə, çadranı saldı başına, qaçdı Turan ölkəsinə.
Bax, ana yurdum, budu dövlət, budu millət, bu bir aşkarə həqiqət bürüyüb aləmi rüşvət, bacara bilmirhökumət: Özü nazir kabinetdə, pulu hazır kabinetdə, bezib ondan kabinet də, o kreslo da ki, yerləşmir ora, heç gerisi, gərçi tapılsa birisi, beş dəfə ondan irisi, abı kağızdan dərisi,bir təzə rüşvət pərisidir ki, onun həbi də budu, dəbi də budu, sübü də budu, şəbi də budu, sübh-səhər xaşı dı var, xaşı yedi başıda var, uymağa xaş-xaşı da var, qurusu da var, yaşı da var, döyməyə fərraşı da var, atmağa beş-daşı da var.
Ey Ana yurdum, budu gərdiş və bu gərdiş özü bir aləmə vərdiş, qarışıb iş, qıcıyıb diş, elə ki, getdi «tovariş» tovu sildik, sovu da silməli «Sovmin»dən idik ki, «sovu» sildik mini qaldı, həmən o min ki, olub şapka gəzir ölkəni tin-tin, yığılırbankalara çin-çin, camaat ac və didərgin, günün ardınca keçir gün hamı əzgin: hamı üzgün, kimi miskin, kimi küskün, salıb insanları pis gün nə əzablara bilirsən, nə kitablara yazıb aləmə izhar eləyim gün kimi aydın şeyi insana ki, bu rüşvəti, can alverini canə salanlar, mələyən əfi ilanlar, tüpürürkən yalayanlar və filan oğlu filanlar talayıb Azərbaycanı çapıb, hər nə keçib əlinə qapıb, mis aparıbtürkə yapıb, mis qurtarıb gümüşü tapıb, çatana çatıb, çatmıyana bir daş atıb, satanı satıb satmayanı bir baş atıb, atanı atıb atanı tutub, qatanı qatıb, qatını tutub, əlifi atıb latını tutub.
Gər belə keçsə bu güzəran, bezər insan, üzülər can, edəsən bir-birinə canını qurban, deyəsən ki, sonu can ilə bitən Azərbaycan vətənimdir o sənindir, o mənimdir, dədənindir, dədəmindir, o çoxundur, o azındır, o qışındır, o yazındır, oğulundur o qızındır, oğulun fəxri-elindir, qızın ismətli gəlindir, o gəlin ki, gülüdür tazə baharın, belə qiymətli diyarın o səbəbdən eləməz tərk Füzuli səri-kuyin o nigarın ki, deyər yar mənimdir o mənim qünçeyi-sərvi-səmənimdir ki, səri-kuyi həmişə vətənimdir, vətənimdir, vətənimdir.
Baba Pünhan...
